(चाल; असार जीवित केवळ माया...)

आदर्शाची मिरासदारी, लाखातुनि एका मिळते । 

कितितरि आपत्ती नि संकटे साहुनिया मग ती कळते ।।धृ0।।

आदर्शाचा पुरा अनुभवी, टिके न गादीवर केव्हा ।

कष्ट करुनिया त्यागाने तो,मरोनिया उजळीत दिवा ।।

विरोधकांची संख्या मोठी, एखाद्याला ही फळते ।

कितितरी आपत्ती नि संकटे ।।१।।

आदर्शाचे पूज्य पुढारी, आले या भारतदेशी ।

लोक विसरले त्यांच्या वचना,अशीच ही जनता हौशी।

समाजसेवेकरिता त्यांचे, हृदय    सदाची   हळहळते ।

कितितरी आपत्ती नि संकंटे ।।२।।

मेला की मारला कळेना, म्हणती   वैकुंठा   गेला ।

कितितरी वेळा घात असा सुजनांचा अमुच्याने झाला।।

पुढे नसावी प्रथा अशी ही, म्हणोनिया मन तळमळते ।

कितितरि आपत्ती नि संकटे ।।३।।

गाव असो की रव असो, नीतीने आता जत्तन करा ।

मागिल दोषा विसरुनि सारे, व्हा निर्मळ सत्संग धरा ।।

तुकड्यादास म्हणे ते फेका, ज्या योगे जनता जळते ।

कितितरि आपत्ती नि संकटे ।।४।।