(चाल: कसा निभवसी काळ..)

आडकुजी गुरुवरा ! उपेक्षा का केलिस आजी ?

काय स्थिति या जगती होईल श्रीसदगुरु !    माझी ॥धृ०।।

नको सृष्टिचा ताप, क्रोध-मद-मत्सर बहु जाळी।

हरुनिया भवरोग मुलाचा, कोण     दुजा     पाळी ? ॥१॥

कासयास गा ! जन्म दिला मज अपकीर्तीसाठी ।

मायबाप जे तेहि न धरिती    मजला   गा !     पोटी ॥२॥

फिरता फिरता रानोरानी व्यर्थचि जगि बुडलो।

अजूनि का तुज दया येईना,    आळविता   शिणलो ॥३॥

काय करु मी ? चंचल मन हे एका स्थळि बा! राहीना ।

काय तरी प्रारब्धभोग मम ? त्वरीत  मजला   नेईना ॥४॥

तनू जीर्ण ही, वस्त्र फाटके घालतसे मी या देहा |

हे पाहनिया छळती मजला,म्हणती दुष्ट भिकारी हा ॥ ५॥

अन्न घरी खायास मिळेना, उपवासी ती माय मरी ।

बंडोजी भाट तो असे हो ! बहू कर्ज बाजारि     तरी ।।६॥

तुकडया बहु शिणला जग-पाशे हे श्री आडकुजी !

देई चरणी ठाव मला गा !     आस     नसेच    दुजी ।।७।।