(चालः अपने आतम के चिंतन में..)

कठिण कठिण हा भवपुर सखया ! हो जागृत उघडी डोळा ॥धृ०।।

कोणि न पार ययाचे गेला, जाइल गुरुघरचा विरळा ।

धन -दारा- सुत पाहुनि भुलला, शेवट जाइल मद विरला ।।१।।

पंच विषयरत मद मत्सर हे, होतिल साथी त्या काळा ।

यमराजा मग  मारिल   डाका, जवळ   असे  ऐसी  वेळा ।।२॥

कोणि न देई साथ स्मशानी, जाशिल रे ! भज घननीळा ।

स्त्रीपुत्रादिक स्वार्थी सगळे, धन खातिल तोडनि  बाळा ! ॥३॥

जोड करुनि घे आत्मसुखाची, निर्भय होशिल मग काळा ।

तुकड्यादास म्हणे गुज समजी, घे प्रगटुनि हृदयी ज्वाळा ॥४॥