(चाल: मनाला स्थिर करावया...)

उभा का मंदिरी रामा ! पहा बाहेर येवोनी ।

गर्जती भक्त तव दारी, जरा तरि ऐक बा ! कणी l।धृ०।।

दुष्ट संहारण्याकरिता, तुझा अवतार तो होता ।

अता का जानकीनाथा ! दिसेना भूवरी  कोणी ? ॥१॥

कितीतरि त्रास भक्तांना, कुणाला हाल बघवेना।

तमिळेना अन्न पोटाला, किती मरती दुखे प्राणी ।।२।।

ऊठ घे चाप धर हाती, असुर मरदावयासाठी ।

ख बा ! लाज भक्तांची, न तुजविण दान दे कोणी ॥३॥

गंग हनुमंत ताताला, कि वर दे आपुल्या भक्ता ।

पाहशी अंत किती आता ? धरी तुकड्या सदा चरणी ॥४।।