कुठवरि भजतिल लोक तुला हरी ! अंत तरी पाहणार किती !

गेली रे हिंमत जनतेची । हवालदिल सगळ्यांचि मती ॥ध्रु।।

भजन-पुजन तर सोड गचा ? पण तू नाहिस ऐसे म्हणती ।

असता तू तर का है होते, पाप पोर जगतात अती ? ll

भरदिवसा मरतात किती अन्नाविण त्यांची ना गणती ।

कितितरी लोक लुटारु - भाई, धान्ये कोठारी भरती ।।

एक सुखी आणि एक दुखी, ही न्यायरीत । राहील किती ? l

गेली रे हिंमत जनतेची, हवालदिल सगळ्यांचि मती ॥१।।

उद्योगीजन भिकार फिरती काम नसे त्यांना काही l

राक्षस - यंत्रे शिरली, तेव्हापासून गति त्यांची नाही ।।

कष्ट करोनी शेती करावी, पुरे न कवडी जरा मिळे ।

असले नसले सावकार ने, राहु - केतु टपती सगळे ।

त्यातुनि काही राहि धान्य तर, सत्ताधीश वरी उसळे ।

ला साले ! म्हणुनिया घरांमधि घुसुनि धान्य नेती सगळे ।।

चिले पिले अन्नाविण मरती ! पहावेना हे हाल अती ।

गेली रे हिंमत जनतेची, हवालदिल सगळ्यांचि मती ।।२।।

गुणीजनांना मान मिळेना, गुंड किती   डोई   चढले ।

घराघरामधि राज्य आपले-समजूनि हत्तीसम झाले ।।

हम बोले सो करो म्हणोनी फंद - फितूरीने   लढले ।

पडले कितितरी काहि सुचेना साह्य नसे म्हणुनी नडले ।।

कळते पण बल नाहि जरा, तोंडावरि हात धरुनि अडले ।

अरे-अरे ! - म्हणता अपुलाले, हक्क सोडुनिया पडले ।।

काय दशा ही या जगताची ! ना कळते कळणार किती l

गेली रे हिंमत जनतेची ! हवालदिल सगळ्यांची मती ।।३॥

धर्मलंड पोटाकरिता फिरतात, न त्यांना ज्ञान   असे ।

अपुल्या स्वार्थासाठिच भोंदू, साधू होऊनिया विलसे ।।

द्रव्य मिळे तो धर्म आणि अधिमान मिळे तो न्याय असे ।

बडबडती तत्वाविण मीठे बोलूनिया पाषाण जसे ।।

स्वत:कळेना अणि कळू दे ना, या कामा बलवान तसे ।

दयामया मुळि नाही जयांना, राष्ट्र मरो की जगो कसे ।।

सज्जन अपुले भिऊनि-भिऊनी, काय करु ? सगळे म्हणती ।

गेली रे हिंमत जनतेची ! हवालदिल सगळ्यांची मती ।।४॥

चहुबाजुनि हा घोर पसरला, धर्मकर्म   मिटले   सारे ।