आहे व्यर्थ त्याचा जन्म । नाही मुखी ज्याच्या नाम ।।

पाहू नये त्याचे मुख । देई परासी जो दुःख ॥

न करी कथा वा कीर्तन । त्याचे सेवू नये अन्न ॥

तुकड्या म्हणे ना शरण । धावो नये गेल्या प्राण ॥