करूनिया थाट काय हो ! मातीसी ? । पुढे ती क्षितीसी मिळो लागे ॥

लावोनी अत्तर,कोट,फेटा शिरी । अंती नाही परी कीर्ती कोठे ॥

रेशमी धोतर, घोडा बसायासी । सखा अविनाशी काय भेटे ?॥

तुकड्यादास म्हणे उदास राह । त्याहुनी शहाणे हेचि बरे ।।