काळ प्रभु-चिंतनी जावा, जिवाला वाटते ऐसे ।

दु:ख हे मोहपाशाचे, अता तिळमात्र ना सोसे ॥धृ०॥।

क्षणक्षण काळ हा टपला, लिहाया कर्म जे केले ।

चुकेना भोग कोणाला, करू जैसे भरू तेसे ॥।१॥।

स्वार्थि हे लोक अवघेची, न कोणी साथ दे अंती ।

न कामी देह-इंद्रिय हे, न लागू याचिये कासे ॥।२॥।

सखा जो पंढरी-राणा, जिवाचा एक कनवाळू ।

भजू त्यासी मनोभावे, यथामति जाणतो जैसे ।।३॥।

म्हणे तुकड्या जगाची ही, उपाधी घात करणारी ।

कळो आले अता सगळे, न कोणी यात संतोषे ।।४॥।